Droomhuis gezocht

Geplaatst op: 29/04/2012 | Auteur: Ik Hoort bij: TV | Tags: , , , , , , , , , , Ik Een reactie plaatsen

Ze is groter dan hem. Misschien een paar centimeter. Geraldien (67) heeft een bruin hoofd en draagt een ferme bril. In het dagelijks leven verkoopt ze tweedehands kleding. Alexander (57) draagt zijn haar in een vetkuif en heeft veel gouden sieraden. Hij heeft voor de gelegenheid een roze broek en overhemd met drukke print aangetrokken. Hij is ‘uitgeknipt’; was jarenlang kapper in Bussum. Ze hadden een huis in Griekenland, maar dat draaide uit op een tragedie. Nu gaat Sybrand Niessen ze helpen. Helpen bij de koop van een Turks huis. Vooral omdat het er zo gezellig is.

De zoekopdracht is simpel: het liefst vrijstaand, een of twee slaapkamers, een kamer voor gasten, uitzicht op zee, dichtbij Bodrum en een zwembad. En dat alles voor een ton.

De redactie heeft drie huizen uitgezocht. Allemaal binnen een steenworp afstand van Bodrum. ‘Zodat je op de oude dag toch nog onder de jongeren bent.’ Geraldien draaft een zonnebril met zebraprint, Alexander een zonnebril met gouden montuur. Wederom een heftig overhemd. Zijn vetkuif is verwaaid. In de branding van een baai legt Sybrand hen nog wat tips uit. Het is hier immers geen Griekenland.

Het eerste huis is klein. Een appartement, maar met een mooi uitzicht. ‘Prachtig afgewerkt, vooral de plafonds,’ aldus Alexander. Het is ruim binnen budget, maar ze weten het nog niet.

Tussendoor bezoekt Geraldien de markt, Alexander de Turkse kapper. Hij is nog steeds ‘uitgeknipt’. Het tweede huis, ook een appartement, is groot én heeft een mooi uitzicht. ‘Prachtig afgewerkt, vooral de plafonds,’ aldus Alexander. Het huis is ruim boven budget.

Tussendoor bezoeken Geraldien en Alexander een Turkse familie om gezamenlijk de maaltijd te gebruiken. ‘Het gezang (van de een van de gastheren) is indringend,’ aldus Alexander , ‘het maakt iets los in je ziel.’ Het derde huis, vrijstaand(!), is iets kleiner, maar precies binnen budget. Geraldien is enthousiast, Alexander heeft er een slecht gevoel bij. Hij zegt niets meer, zelfs niet over de prachtig afgewerkte plafonds.

Geraldien heeft haar arm moederlijk om Alexander heen geslagen. ‘Hebben jullie een keuze kunnen maken?’ informeert Sybrand. Ze zijn eruit, maar hebben wel wat ‘kibbel’ gehad. Het is huis twee geworden. Alexander rekt zich uit om Geraldien een kusje te geven. Ze keert hem nog net op tijd haar wang toe.

Terugkijken! http://www.nederland1.nl/gemist/39196

Business Class

Geplaatst op: 22/04/2012 | Auteur: Ik Hoort bij: TV | Tags: , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , Ik 2 reacties

Het is vanochtend onmogelijk de boulevard van Noordwijk te bereiken. Straten zijn afgezet. Andere straten worden door Zweedse, Duitse en Franse touringcars geblokkeerd. De jaarlijkse bloemencorso vindt plaats. Veel Japanners met mondkapjes in afwachting van fleurige praalwagens. Het regent. Binnen zullen tv-opnames voor Business Class plaatsvinden. Een wekelijkse advertorial op RTL7.

Ik blijk de eerste gast te zijn. In grand café ’t Elfde Gebod speelt Mattias Spee, vijftien jaar oud, aan een vleugel gesponsord door Pianometropool Rijswijk. Chopin vult de ruimte. De gastvrouw vertrouwt me toe dat ze gek wordt van het gepingel. Ze informeert naar de files. Geert Schaaij is gelukkig al ter plaatse. ‘Willem van Hanegem moet uit Haarlem komen, dus die staat vast,’ zegt ze laconiek. Presentator Harry Mens staat plotseling voor me en geeft me een slap handje. Harry stoort Mattias. Harry probeert een praatje met Mattias aan te knopen tijdens zijn repetitie. Hij neuriet wat en rept over zondagse muziek.

De opnames beginnen. Mattias speelt het muziekstuk foutloos, maar enkele toetsen van de vleugel blijven hangen. Er wordt een tweede take opgenomen. ‘De eerste ging veel beter,’ vat Mattias samen richting productieleider. Hierna neemt men het gesprek op tussen Harry en Mattias, dat straks voorafgaand aan het muziekstuk zal worden gemonteerd. Mattias kijkt vreemd op bij Harry’s vraag ‘Wat ga je straks voor ons spelen?’

De vleugel wordt weggereden, een tafel per verhuishondje op z’n plek gezet. Een lenteboeket wordt een aantal maal verschoven door de productieleider. Wanneer Harry aanschuift, verplaatst hij allereerst het boeket. Het valt op dat het team weinig tot niets van Harry aantrekt: het boeket gaat terug naar de uitgangspositie. ‘De bodem van de crisis lijkt bereikt,’ aldus Harry. Na de krantenkoppen volgt een interview met Han Vermeulen van Aberfeld vermogensbeheer. Het begin moet over. De zender van Han stoort. ‘Sssst,’ sist Harry ons toe, voor de tweede take. Hij vuurt zijn vragen af, maar wekt allerminst de indruk te luisteren.

Voorafgaand aan het interview met Willem van Hanegem stoort Harry zich zichtbaar aan de vleugel: ‘Wanneer wordt dat ding opgehaald?’ vraag hij. Een man met dikke buik, zwarte polo, stalen neuzen, slaat de eerste tonen van Adele’s Turning Tables aan. Hij weet het niet. Willem en Harry wedden wie ADO – Feyenoord zal winnen. Willem is onbedoeld filosofischer dan verwacht: ‘Je kunt niet altijd geluk hebben, Harry.’

‘De keukenscène’ volgt. Een restaurantmanager en kok keuvelen met Harry wat over het begin van de lente, asperges en Nederlandse wijn. Tot vier maal toe moet de scène over, tot ergernis van Harry: ‘Ik stel de vragen, jij geeft kort antwoord. Anders wordt het een puinhoop.’ Harry zucht diep als ‘het er eindelijk op staat’.

Na ‘de keukenscène’, ‘het haardgesprek.’ In hoog tempo, maar foutloos, werkt Harry zijn vragenlijst af. Ineke Dezentjé Hamming-Bluemink antwoordt geduldig. Willem van Hanegem geeft Geert Schaaij een aanmoedigende tik op zijn billen. Hij ‘mag op’. Een onsamenhangend relaas volgt: ‘Ook bij gelijkblijvende koersen is met tegengestelde opties een aantrekkelijk rendement mogelijk.’ Over vreemde aandelen kan Geert kort zijn: ‘Een beetje avontuur in je portefeuille.’ Het stuk over KPN wordt er wegens tijdgebrek uit gelaten. ‘KPN vond ik toch een kutverhaal,’ aldus Geert na afloop.

Vaste afsluiter is ‘de lunch’ met gasten. De restaurantmanager blijft na het eerdere voorval op gepaste afstand toekijken. Willem van Hanegem vraagt zich hardop af of de halve asperge op zijn bord iets met de aanhoudende crisis te maken heeft. De glazen worden geheven. Terwijl Harry de tafel verlaat wordt de keuken van next125 al uit elkaar geschroefd.

Volgende week andere keukendeurtjes.

Uitzending terugkijken via RTL XL

Boekpresentatie

Geplaatst op: 14/04/2012 | Auteur: Ik Hoort bij: Anders | Tags: , , , , , , , , , , , , Ik Een reactie plaatsen

Bij toeval sta ik vanmiddag in Café Cox in Amsterdam. Een boekpresentatie. ‘Gratis bier!’ volgens een vriend. Journalist Michiel Hulshof en architect Daan Roggeveen heten de ongeveer veertig bezoekers van harte welkom. Zij zijn elkaar ooit tegengekomen in Sjanghai. Samen reisden ze door China langs gigantische steden waar nog nooit iemand van gehoord had: megalopolen als Shenzhen en Hohhot. Ze schreven er een bestseller over. ‘Koop dat boek,’ aldus Michiel.

Vanmiddag proberen ze te beantwoorden welke lessen Europa kan trekken uit China’s opmars. Of specifieker: ‘Wat kan Flevoland ervan opsteken?’ Voordat deze prangende vraag beantwoord zal worden gaan we ‘met China’ Skypen. Er is veel gebeurd de laatste tijd, maar er lijkt sprake te zijn van een doofpot. ‘Hadden we al gezegd dat het boek te koop was?’ aldus Daan.

Hij gaat over. Goede vriendin Song Xin Lin verschijnt in beeld. ‘Can you hear me, ’Vivian’?’ vraagt Michiel. Technische problemen. ‘Where are you, ‘Vivian’?’ vraagt Michiel even later. ‘I am here,’ zegt Song. ‘Is there a cat in the room?’. Een kat miauwt op de achtergrond. In Café Cox huilt een baby. Song bevestigt dat er sprake is van een doofpot.

Michiel informeert bij bezoekers van de presentatie of ze vragen aan ‘Vivian’ hebben. Een meneer met een plastic tas heeft een vraag. ‘How difficult it was to organise interviews,’ herhaalt Michiel de vraag. Song neemt een flinke slok van haar halve liter blik bier. Het is half één ’s nachts in China. Een verhandeling over faxen volgt. Het beeld is schokkerig. Song wordt bedankt, Skype afgesloten.

Daan woont in China. Hij is met Michiel in Hohhot geweest. Er staan lelijke hotels, Chinezen lijken niet op elkaar en grasland gaan we nog vaker tegen komen. De Chinezen in Hohhot zijn dol op Mongolië. Hohhot is steeds Mongoolser aan het worden. Zo staat er een Mongoolse tent, een yurt, op het dak van één van de lelijke hotels. Ook zijn er Mongoolse kunstwerken met Mongoolse drietanden. Daan vindt ze niet mooi. ‘Een dubbelheid,’ zo probeert hij het te omschrijven, ‘maar diverser dan de meeste mensen denken.’

Na de pauze spreekt architect Michel Schreinemachers. Hij zal ons ‘in a nut shell’ verder meenemen in de kruisbestuiving en wisselwerking. Zijn architectenbureau werkt inmiddels intensief samen met Chinezen. Lastig in het begin: ‘de problematiek dat je er moeilijk tussenkomt’. Hij laat een foto zien met Chinese tekens: ‘Het pakket van eisen waar je dan een kantoorgebouw bij moet ontwerpen.’ Hij heeft voor zichzelf bedacht: ‘You can’t change China, China changes you.’ Chinezen vinden Nederland saai.

Dan het moment suprême: de boekpresentatie. De rest bleek inleiding te zijn. Daan neemt weer over. Hij wil Shenzhen op Flevoland projecteren: ‘Er een sociaal economische zone van maken.’ Het kan zijn dat Flevoland een top notch universiteit krijgt. ‘Gisteren reageerde de zaal er héél anders op.’

‘Een aantal mensen moet bedankt worden,’ aldus Michiel. Hij sluit af: ‘Het boek is nog steeds te koop. Volgende week is er weer een World Talk, geen special, maar wel over twee landen waar iets gebeurt.’

Ik loop ietwat vertwijfeld het Café uit, de Marnixstraat op. Geen gratis biertje gedronken. Eenmaal buiten lees ik het bord voor het café nog eens goed: ‘boekpresentatie, gratis entree.’

Help, mijn man is klusser!

Geplaatst op: 12/04/2012 | Auteur: Ik Hoort bij: TV | Tags: , , , , , , , , Ik 4 reacties

John voelt zich besodemieterd. De promo wekt voldoende aandacht om af te stemmen op ‘Help, mijn man is klusser!’. Voor gezinnen in nood. Het programma is een directe oproep aan vrouwen om hun luie, onhandige of onbetrouwbare partner aan te pakken. Op nationale televisie welteverstaan.

We zijn in Eindhoven. Nathalie en Steven wonen inmiddels twee jaar samen. Beiden een moeilijke jeugd gehad: hij uit een gebroken gezin, zij doof geboren. Hun slaapkamer: ‘Een symbool voor liefde,’ aldus Nathalie. Een inspiratieloze ruimte, losse kabels uit de centraaldoos en smoezelige gordijnen. Daarbij, de kamer waar Steven al eens met zijn ex sliep.

Steven komt zijn afspraken niet na. Terwijl hij werkloos thuis zit, is hij te beroerd de handen uit de mouwen te steken. ‘Hij doet niets,’ vat Nathalie het kort samen. Er was haar een droomhuis beloofd. Na deze introductie de confrontatie. John Williams verplaatst zich naar het centrum van Eindhoven om Steven te overvallen. Steven, tatoeage in de nek, reageert luchtig: ‘Nooit geweten dat het zo erg was,’ zegt hij tegen Nathalie die het huilen nader dan het lachen staat.

Nathalie maakt tijdelijk plaats voor een team met klussers. Marcel, Romano en Ronald zullen de komende dagen te hulp schieten. Steven mag de slaapkamer doen. Er vloeit een hoop ‘lui zweet’. Zo is hij ‘helemaal kapot’ na het verwijderen van de okergele linoleumvloer. Marcel vat bondig de resterende klussen samen: ‘Vloerbedekking van de trap, behang verwijderen, sauzen.’

De tweede dag begint met een valse start. Steven heeft ‘zijn huiswerk’ niet gedaan. De vloerbedekking zit nog op de trap. Er zit nog een hoekje behang naast de verwarming, De mannen zijn ernstig in hem teleurgesteld. ‘Het was al elf uur en ik had nog niet eens gegeten,’ probeert Steven zich te verweren. De moeder van Steven laat eens haar licht op de situatie schijnen: ‘Hij heeft een moeilijke tijd achter de rug.’ Ze heeft sterke hoop dat hij in z’n kracht komt. Steven maakt intussen de kitspuit schoon.

Niet veel later is ook John teleurgesteld. Het stel blijkt onder valse voorwendselen de klussers voor hen te hebben gewonnen. Ze wonen pas een jaar samen, waarvan zes weken in dit huis… ‘Jullie hebben nou toch ook een show, een serie,’ aldus Steven, ‘Ik dacht, ik speel het verhaal maar mee voor de camera.’ Het spijt Nathalie heel erg. John wil mensen helpen die echt in de shit zitten.

De heren van Matras Direct mogen nog even met bedrijfswagen met logo in beeld, maar kunnen rechtsomkeert maken. Alleen de kinderkamer wordt afgemaakt. Ook dat is John.

In de geschiedenis van het programma voor het eerst een huis dat niet helemaal af is. Een onbeschilderde koof rond de verwarming, stucstrips in het zicht, een kast zonder deuren. John haalt zijn schouders op en slaakt een diepe zucht. Marcel, Romano en Ronald staan bedremmeld met handen in de zakken voor het huis. De tuin vol grind op de achtergrond.

Volgende week helpen ze wel een gezin in nood.

Aflevering ‘Help, mijn man is klusser!’ terugkijken.

Ikea Haarlem

Geplaatst op: 08/04/2012 | Auteur: Ik Hoort bij: Anders | Tags: , , , , , , Ik Een reactie plaatsen

Zeven dagen per week open. Het staat op de banner die aan de zijkant van het gebouw hangt. Daarnaast op het gigantische billboard op de parkeerplaats. De grote openingsdag, vorige week zondag, heb ik gemist. Dit weekend vieren we Pasen, dus gesloten op zondag. Het is zaterdag, Stille Zaterdag. Op het parkeerterrein aan de Laan van Decima is het allesbehalve stil. Auto’s staan in de berm geparkeerd. Via de lichte entree, Småland op links, betreden we de trap naar boven.

‘Mag ik u iets vragen?’ zegt een meneer tegen een dame in paasgeel uniform. ‘Als ik het weet wel.’ Sandra wordt er bijgeroepen: ‘Sandra kom even hier.’ De Pax kast wordt eens goed geanalyseerd. ‘Als je twee van deze hebt, heb je ook zes deuren.’ Hij heeft gelijk. Iets verderop zit een mevrouw bij te komen aan de keukentafel in de Faktum modelkeuken. Haar man leunt tegen het aanrechtblad. Ze zijn er nog niet uit. Bij de Sultan matrassen worstelen mensen zichtbaar met hun gêne. Als je een matras koopt, wil je het uitproberen. Nietwaar? Een meneer in bordeauxrode trui legt zijn jas neer en sluit zijn ogen. Zijn vrouw zit op de rand van het bed. Alsof ze het ochtendritueel simuleert.

Bij een informatiezuil staan twee medewerkers met hippe brilmonturen voorovergebogen bij een computer. Carina en Dennis hebben een probleem met het bestelsysteem. ‘Was van de week ook al zo,’ aldus Carina. Dennis spreekt inmiddels op geagiteerde toon mijn vriendin aan: ‘Was u niet van dat stoeltje?’ Hij wappert met een bestelformulier in zijn hand. ‘Wie is er dan van dat stoeltje?’ Even verder vindt Dennis de juiste klant, die op dat moment haar zoontje tot de orde roept: ‘Damien, kom dan!’ Het is druk in het restaurant. Heel druk. Kinderen met witte druppels softijs aan hun kinnen. De eenzame klusser die zich te goed doet aan een flinke portie Zweedse balletjes. Met serene schoonheid reinigt een schoonmaakster het frisdrankapparaat, terwijl kinderen voor een tweede keer hun glazen voltappen. Bovenaan de trap worden ondertussen de potloodjes bijgevuld.

Op de keukenafdeling vindt training óp de werkvloer plaats. ‘Het systeem is er zo op ingericht om ‘de flow’ er zoveel mogelijk in te houden,’ aldus de trainer. ‘Krijgen we die andere training dan nog wel?’ informeert een van de cursisten. Hij gaat er later op terug komen. Een moeder met vier dochters en kalme echtgenoot geeft te kennen zich kapot te schamen. De meiden klieren wat met het winkelwagentje. Vader blijft kalm. Een vrouw kijkt bedenkelijk naar de bureaulamp in de handen van haar man. ‘Kijk, je moet ze vergelijken omdat de vorm verschilt,’ probeert hij nog. Een blonde dame, begin dertig, wenkt met een vlug handgebaar haar vriend. Hij voegt zich bij haar om de poster te bekijken die ze bedoelt. Hij draagt zwarte mannenlaarsjes.

Het zelfbedieningsmagazijn is binnenkort 3500 m2 groter. Een zichtbaar trotse magazijnmedewerker bevestigt dit aan een geïnteresseerd stel: bestelkaart in de hand, op zoek naar de juiste gang en stelling. Een ander stel is minder goed geslaagd. Ze lopen onverrichter zake richting uitgang, een hot dog in de hand.

Damien wil graag opgehaald worden uit Småland.