Tenerife

Een uur of 11. De brandende zon. Wat een verschil met 5 uur geleden. Vliegveld Weeze was nog in mist gehuld toen we vertrokken. Voor het eerst gevlogen met Ryanair en een ervaring rijker. Een volledig Slavische crew: Slowaakse stewards, Bulgaarse stewardessen. Wanneer één van de medepassagiers zijn koptelefoon niet uit wil doen volgt een overhoring. “Of meneer wel weet waar de life jackets zich bevinden?” “Onder de stoel, natuurlijk,” wordt niet als voldoende beschouwd. “Boven uw hoofd, sukkel!” Customer experience tot in de puntjes verzorgd. Alles wordt gedaan om het klanten niet naar de zin te maken. Knieën in het gangpad worden door trolleys aangereden, reclameboodschappen schallen over de speakers, de airco staat op tien, dure drankjes worden in miniverpakkingen geserveerd en dán die beenruimte. Welke beenruimte?

De huurauto wordt snel gevonden. Op weg naar Playa de las Américas, dat voor de gelegenheid beter Playa de las Inglés genoemd had kunnen. De Schotse wijk, de Welshe wijk, de Noord-Ierse wijk en de Engelse wijk. Appartementencomplex Stella Polaris is groots en minimalistisch tegelijk én inclusief kakkerlakken. De warme kleren gaan uit, de korte broek aan en wij de boulevard op. Jetski’s, duiken, surfen, karten, jeepsafari, alles is mogelijk. Oud zijn ze over het algemeen, de inmiddels lokale bewoners. Voetbalshirts, rolstoelen, dikke buiken en tatoeages in het straatbeeld. Baby’s worden voortgeduwd in kinderwagens met halve liters bier naast de luiers in het onderste vak. Ook al is het nog vroeg op de dag, de bieren op terrastafels zijn groot.

Na een “blue wicked” (soort van blue curaçao met 7-up) aan het zwembad en een kort onderhoud met Kathy aan Jazz (Schotse dames, eind 40, verstokte rokers en al voor de 8e keer op Tenerife) wordt het tijd voor wat eten. Paella, mojo, chorizo, tapas, dat is de Spaanse keuken. We belanden in de Snappy Bistro. De Schotse propper doet zo aardig en wij hebben trek. De kok verdwijnt na de hoofdgerechten via het restaurant (opengewerkte ruimte, golfplaten op het dak) naar buiten voor een paar hijsen aan een sigaret. De patat is te koud gebakken en moddervet, de salade uitgedroogd en de biefstuk taai. La cuenta, por favor.

Aansluitend de bar street. Aziatische dames overvallen ons met elektrische hondjes, uit de kluiten gewassen brillen en “I love Tenerife”-aanstekers. Hoeren steken op uit de bosjes en grijpen naar kruizen. Proppers belagen ons met schunnige teksten: “Guys, they told me you like vaginas, nipples, clits and jiggly tits.” Op weg naar Tibu, het dansmekka van het eiland. Inclusief live entertainment, vip tafels en waterpijpen. De muziek staat zo hard dat de avond in een roes met oordoppen in wordt doorgebracht. We kunnen, als we willen, een tafel boeken voor morgenavond. Ik boek liever mijn ticket om, om vanavond nog terug te vliegen. Zelfs met Ryanair.