Haarlemse Bakker

 

Toen we laatst de Haarlemse Bakker bezochten stond mevrouw erop de aangeschafte waar naar huis te tillen. De zak met gevulde koeken was behoorlijk van gewicht en gelijk aan de helft van haar geringe lengte. Het deed aan haar besluit niet af. Omdat we aan het park wonen was de wandeling niet zonder risico. Nog geen minuut later lag de zak met koeken in een plas regenwater. De jongedame languit ernaast op de stoep. Uitgegleden. Toen ik haar optilde zette ze zich met haar spartelende beentjes af. Van mijn knie tot mijn enkel zat ik onder de hondenpoep. Verse hondenpoep.

Ik heb een hekel aan hondenpoep, maar nog meer aan natte gevulde koeken en bedacht mij geen moment. Met de zak koeken onder de ene en mijn dochter onder de andere arm beende ik mij een weg naar huis. Met mijn neus belde ik aan en overhandigde driftig onze dochter aan mijn vriendin. De kleine schoentjes met de poep eronder bleven achter bij de voordeur. Mijn broek trok ik uit in de hal. Smerige beesten, smerige baasjes.

Schijnheilig lopen ze met hun plastic zakjes opgevouwen in de jaszak. Als de duisternis valt laten ze de warme boodschappen net zo makkelijk achter voor de achteloze wandelaar of het nieuwsgierige kind. ‘Waar is het fatsoen gebleven?’, dacht ik toen ik in ondergoed en met ondergescheten broek in de armen de gang in liep.

Toen we onze verschoning hadden gehad en van de gevulde koeken gegeten waren we allesbehalve bereid de stijd te staken. Ietwat opgefokt, maar klaar om een rondje door het park te wandelen. Alert op uitwerpselen, uitermate waakzaam wat betreft lakse baasjes. Geheel tegen de eigen, timide natuur in besloten we ze aan te gaan spreken en vragen te stellen.

Nummer één, een op het eerste oog trotse bezitter van een bordercollie, begon desgevraagd te zuchten. ‘Je moet er drie uur per dag op uit, anders is zo’n beest niet te houden.’ Het kleine meisje op mijn nek kraaide van plezier. Zo’n snel beest dat als een vuurpijl achter een bal aanrent en door bergen bladeren duikt. Hartstikke leuk, maar ik was het voorval van eerder die dag nog niet vergeten. Voorlopig maakte dit baasje geen aanstalten, dus wij besloten verder te trekken.

We passeerden een tekkel plus baasje met gevuld zakje. Zoals het hoort, maar toch bleef ik wantrouwen. Aansluitend een labrador, tong uit de bek, ongevuld zakje in de hand van het baasje. De intentie desalniettemin goed, temeer daar we vriendelijk werden begroet. Daarna een golden retriever die direct de bijzondere aandacht van mijn dochter had. Ze verkoos het voetpad boven de zitplaats op mijn nek om dit schouwspel eens van nabij te kunnen bekijken.

Op gepaste afstand bekeek ik mijn dochter die een schijtende hond bekeek. Ze zag hoe het beest door de knieën zakte en alle druk naar het achterlijf verplaatste. Een dampend resultaat op het pasgemaaide gras. Het baasje was uiteraard verder gelopen, maar kon de kleine adjudant onmogelijk negeren. Haar intense blik gericht op de warme drol in het gazon. Die drol moest weg. Enigszins geërgerd liep hij richting plaats delict en haalde een plastic tas tevoorschijn.

Het was een tas van de Haarlemse Bakker.

---